برگزاری انتخابات صنفی آزاد برای پزشکان، حق و اختیارِ «قسم خورده ها» برای سلامت شهروندان است! رد صلاحیت های سیاسی یعنی چی؟

«به راستی شما برای چه چیزی تضمین می خواهید؟ جان و سلامت مردم یا قدرت و منافع خود و همپالگی هایتان»!(از نامهء دکترعلی شکوری راد به حسین شریعتمداری)

«... واژه های وطن فروش، فتنه، آمریکا، اسرائیل، خیانت، منافقین، بهائی ها، سلطنت طلبها، کومه له، گروه عبدالمالک ریگی، تروریست، اهانت به ساحت عاشورا، آتش زدن مسجد، پاره کردن تصویر امام(ره)، آدم کشی چه ربطی به موضوع سادۀ انتخابات نظام پزشکی دارد که در آن قرار است پزشکان شریف کشور از بین خود کسانی را برگزینند تا سازمانی را که آنها را نمایندگی می کند اداره کنند. این سازمان به پزشکان شمارۀ نظام پزشکی می دهد، برای آنها کارت و پروانۀ کار صادر می کند، از حقوق صنفی آنها دفاع می کند و در مقابل به شکایت بیماران از پزشکان در محدودۀ تخلفات پزشکی رسیدگی میکند.چه خبر است آقای شریعتمداری؟ برای چه این همه گرد و خاک کرده اید؟ کجا را می خواهید فتح کنید؟ سر چه کسی را می خواهید ببرید؟ چه کسانی را می خواهید بترسانید؟
آنها که نامزد انتخابات هیأت های مدیرۀ حدود 200 شهر کشور شده اند. پزشکان شریفی هستند که شماها جان و ناموس خود و زن و فرزندتان را در هنگام بیماری به آنها می سپارید. علاوه بر این اکثر آنها از اساتید دانشگاهها هستند که فرزندان شما را آموزش می دهند و در هر محفل و مجمعی دارای احترام خاص هستند. مقامات عالی کشور و یا مقامات محلی زیر دست آنها مداوا می شوند. چه خبر است این همه لاف و گزاف در مورد آنها!

لازم است بدانید در این مرحله فقط اعضاء هیأت های مدیرۀ شهرستانهاانتخاب می شوند و سپس آنها نمایندگانی را برای عضویت در مجمع عمومی نظام پزشکی گسیل می دارند. آنگاه در مجمع عمومی اعضاء شورایعالی و رئیس کل انتخاب می شوند. هنوز اصلاً بحث انتخاب رئیس کل نیست که این همه در یادداشت خود بر سر آن سر و صدا راه انداخته اید.

چرا نگران هستید؟ پزشکان عوام الناس نیستند که در روستاها و بی خبر از همه جا کسی با گذاشتن پول در جیبشان رأی شان را بخرد. انسانهای تحصیل کرده ای هستند که می خواهند برای تشکیلات صنفی خود نمایندگانی را انتخاب کنند. خیر و صلاح خود را می فهمند. آنها قیم نمی خواهند و این همه مداخلۀ امنیتی را در امر صنفی ساده خود بر نمی تابند. اگر اندکی از پزشکان شما را نگران کرده اند سرنوشت آنها را در انتخابات نظام پزشکی به اکثر پزشکان رأی دهنده بسپارید. شما دلسوزتر از آنها برای خودشان نیستید».(نامه کامل را اینجا بخوانید)

پزشکان در جوامع مختلف به دلیل مسئولبت های علمی و وظایفی که در قبال شهروندان بیمار برعهدهء آنها گذاشته شده است مردمی ترین شغل ها را در اختیار دارند. در این وادی معمولاً از دین و مرام بیمار سئوال نمی شود و پزشکان یکی از عام ترین قسم نامه ها را - که ابعاد "جهان شمول" هم دارد -  به عنوان سرآغاز خدمت به جامعه با هم تقسیم می کنند. (این تقسیم هم از همان جنسِ «بَرَکَت» است که با تقسیم شدن در میانِ تعداد بیشتری از انسان ها، از مقدار آن – کمی و کیفی – کاسته نمی شود؛ بلکه به "قدر" و مقدار آن اضافه هم می شود. )

اینکه چرا در این مقطع از سازمان یابی در جامعهء مدنی، انتخابات نظام پزشکی بار دیگر در معرض "ردصلاحیت" های غیرقابل قبول قرار گرفته، موضوع مورد سئوال صنف پزشکی و جامعهء بیماران در ارتباط با آنها است.

روشن است که:

-          اگر در سالهای اخیر با اعتبارات ارزی تخصیص داده شده برای واردات دارو و ادوات پزشکی "زین اسب" و "اتومبیل پورشه" و... برای آقازاده ها واردات نشده بود.

-          اگر مبالغ منظور شده در قانون هدفمندی یارانه ها صرف موضوعات غیر درمانی  نمی شد.

-          اگر بخش اعظم پزشکان کشور بویژه پزشکان جوان از فرصت ارائهء خدمات و داشتن شغل آبرومندانه برخوردار بودند.

موضوع یک انتخابات صنفی ساده به موضوع اصلی سازمان های اطلاعاتی و تریبون مکتوب مافیای فساد اقتصادی هم تبدیل نمی گردید.

جامعهء پزشکی کشور و یک به یک پزشکان در این جمهوری! حق دارند و می توانند در ادارهء امور صنفی مربوط به خودشان مشارکت داشته باشند و روشن است که اگر حاکمان از این حضور و اعمالِ اراده آنها در ادارهء موضوعات صنفی شان می ترسند به دلیل ترس از «آمیول» نیست!

بلکه منظور پنهان کردنِ نابسامانی هایی است که زندگی روزمرهء بیماران و پزشکانِ آن بیماران را در ورطهء نامدیریتی و بی لیاقتی قرار داده و در صورت انتخاب نمایندگان مسئول و مستقل، ادامهء آن برای فرصت طلبان، دزدان و متجاوزینِ به «حق برخورداری از سلامت شهروندان» نا ممکن خواهد شد.

همچنان که آقای شکوری راد در نامهء مسئولاتهء خود به حسین شریعمداری  به روشنی تصویر کرده اند:

« پزشکان! انسانهای تحصیل کرده ای هستند که می خواهند برای تشکیلات صنفی خود نمایندگانی را انتخاب کنند. خیر و صلاح خود را می فهمند. آنها قیم نمی خواهند و این همه مداخلۀ امنیتی را در امر صنفی ساده خود بر نمی تابند.»

و به همان دلایلی که تک به تک آحاد جمعیتی ایرانی، از دورترین و محروم ترین مناطق روستایی تا شهرها، مراکزی تولیدی، سازمان های مردمی هنرمندان، ادبا و کارگران "قیم" نمی خواهند. پزشکان نیز حق دارند و مسئول هستند که از حقوق صنفی خود دفاع کنند و خواهند کرد!

دی ماه سال 1391